Pierwsze wzmianki na temat miejscowości Meglew pochodzą z czternastego wieku. W wieku XV właścicielem Mełgwi został Jan Podoleński herbu Lewart. W tym czasie w miejscowości został wzniesiony drewniany kościół pod wezwaniem św. Wita, Od roku 1565 dobra Meglew podzielone zostały na Meglew Nicolai i Meglew Skinder. Około roku 1720 dobra Mełgiew nabył Jacek Stoiński – sędzia ziemski lubartowski, za jego sprawą rozbudowana została rezydencja, której nadano barokową formę.

Ostatni z rodu Stoińskich linii mełgiewskiej umiera w 1818 r, a w 1819 r. dobra Mełgiew zostają sprzedane na licytacji Wojciechowi Wiercieńskiemu, podstaroście drohickiemu, założycielowi lubelskiej linii Wiercienskich. W tym czasie następuje podział dóbr na trzy części: Mełgiew Podzamcze, Jacków i Trzeciaków, a każda z nich należy do innego właściciela. Od 1822 roku właścicielem Podzamcza i Jaszczowa jest generał Ludwik Kicki. W 1831 r. po jego śmierci w bitwie pod Ostrołęką w czasie powstania listopadowego jego żona przenosi się do Jaszczowa, a majątek Megiew Podzamcze kupuje Kazimierz Puchała, od 1818 r. sekretarz Lubelskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Po śmierci Kazimierza Puchały dobra Jacków i Podzamcze przechodzą w ręce jego wnuków Szlubowskich - Joanny i Józefa, sędziego pokoju okręgu radzyńskiego zamieszkałego na stałe w Branicy koło Radzynia. Do Szlubowskich należy też rozległa pałacowa rezydencja w Radzyniu. W 1870 r. właścicielem Mełgwi Podzamcze jest Korwin Szlubowski. Po małżeństwie Stefanii ze Szlubowskich z Edwardem Rulikowskim dobra te znajdują się w rękach Rulikowskich aż do 1944 r. Ostatnimi właścicielami są Maria i Zygmunt Rulikowscy.

Zespół pałacowo-parkowy w Mełgwi Podzamczu reprezentuje barokowy układ francuski „entre court et jardin”. Całe założenie podporządkowane zostało osi, na której zlokalizowano most, bramę i pałac. Ogród został podzielony na dwie części: północy – przed pałacem i południowy (umieszczony za nim), który składał się z tarasu i podłużnego salonu ogrodowego. Do pałacu prowadziła aleja zamknięta barokową, trójosiowa brama, prawdopodobnie powstała w II poł. XVIII w. Jej powstanie wiązało się z rozbudową rezydencji wykonaną przez rodzinę Stroińskich. Obecnie brama utrzymana jest w stylu późnobarokowym. Pierwotnie poprzedzona była dwuprzęsłowym mostem z ozdobną balustradą. Most powstał około 1920 r. W tym samym czasie bramę przebudowano, w wyniku czego zyskała nową formę architektoniczną. Pierwotnie brama była bowiem jednoosiowa, a w wyniku przebudowy zyskała trzy osie (obecnie zachowały się dwie). Środkowa część była znacznie wyższa i szersza od dwóch flankujących je furt. Brama oparta na czworobocznych słupach posiadała skromną dekorację architektoniczną, na którą składały się półkolumny toskańskie, a także ozdobny szczyt, na którym umieszczono herb rodziny Rulikowskich – Korab. Bramę poprzedzała fosa powstała w roku 1922 w wyniku połączenia północnych stawów, będących pozostałościami po dawnych fortyfikacjach. Fosa była dość płytka i według relacji Antoniego Rulikowskiego często drenowana. Od wschodu brama graniczyła z nieistniejącym już pawilonem – kordegardą, niewielkim budynkiem założonym na planie czworokąta zwieńczony kopertowym dachem, krytym dachówką. Obiekt ze względu na zły stan techniczny został rozebrany w II poł. XX w.

Pałac poprzedzał prostokątny z gazon, podjazd zaś wysypany był żwirem. Regularny układ ogrodu północnego nawiązywał do francuskiego barokowego założenia. Przed pałacem posadzono formowane drzewa iglaste, tzw. topiary. Za pałacem usytuowany był ogród południowy, który składał się z tarasu i podłużnego salonu ogrodowego wydzielonego strzyżonymi żywopłotami, na którego osi usytuowano fontannę, zaś na jej zamknięciu dwumetrową kolumnę wschodu brama graniczyła z nieistniejącym już pawilonem – kordegardą, Taras zakończony był kamienną balustradą. W lecie wystawiano tam ciepłolubne rośliny: takie jak: draceny, agawy i różnego rodzaju palmy. Kamienna balustrada nie zachowała się do chwili obecnej. Ogród północny połączony był z salonem ogrodowym bramą południową usytuowaną w południowo-wschodnim narożniku pawilonu kuchennego. Brama powstała w drugiej poł. XVIII w. i reprezentuje styl barokowy. Obiekt przekształcany był w XIX i na początku XX w. Jednoosiowa brama, wybudowana z cegły i kamienia, posiadała analogiczną formę architektoniczną do przebudo- wanej bramy północnej przez ozdobny szczyt wraz z gzymsem i czworoboczne sterczyny. Oprócz bramy północnej i południowej założenie pałacowo-parkowe posiadało bramę wschodnią. Była to brama prowadzącą do folwarku, a dokładnie do budynków stajni. Powstała na przełomie XIX i XX w. Pierwotnie była połączona z oficyną (zachowaną do dnia dzisiejszego) i nieistniejącym już pawilonem.

Po II wojnie światowej w zespole pałacowo-parkowym funkcjonował hotel robotniczy, spółdzielnia rolnicza, a od 1956 r. szkoła podstawowa. Obecnie w pałacu funkcjonuje szkoła podstawowa i oddział przedszkolny, a w oficynach znajdują się mieszkania, które wynajmuje kilka rodzin.